Suicide is painless…

23 kwietnia 2004 roku- dokładnie pamiętam ten dzień. Czytając “Pamiętnik Narkomanki” natknęłam się na fragment, w którym jakiś mężczyzna pociął głównej bohaterce szyję. Coś we mnie pękło, coś mną ruszyło. Co? Tego nie wiem do dziś. Udając się do kuchni znalazłam na parapecie żyletki. Zadałam sobie sześćdziesiąt trzy powierzchowne rany na obu nadgarstkach. Ten dzień zmienił całe moje życie. Wtedy nie wiedziałam jeszcze jak bardzo…

Straciłam sens życia. Dlaczego? Nie wiem, nie pamiętam, musielibyście spytać o mnie to te dziesięć lat temu. Nie chciałam żyć, nienawidziłam zarówno siebie, jak i wszystkiego dookoła. Chciałam się zniszczyć. Celowo. Działania moje był strasznie autodestrukcyjne. Nie było dnia, w którym nie zrobiłabym sobie krzywdy. Sprawiało mi to przyjemność. Koiło ból istnienia, który wtedy odczuwałam. Lubiłam to. Niestety w pewnym momencie straciłam nad tym kontrolę. Coś, co początkowo było moją ucieczką od problemów stało się moją obsesją. Moim wrogiem, który powoli zabijał mnie zarówno od środka, jak i od zewnątrz.

Mówi się, że samobójcy to egoiści, że nie wyglądają dalej niż po za czubek własnego nosa. Teraz, z perspektywy czasu wiem, że to nieprawda. Samobójcy nie chcą żyć, przynajmniej tak im się wydaje. Prawda jest taka, że każda próba samobójcza jest rozpaczliwym, cichym wołaniem o pomoc. Wiem, o czym mówię. Moi rodzice kilkakrotnie mieli okazję przekonać się jakie to uczucie, gdy ma się świadomość potencjalnej śmierci ich dziecka. Wielokrotnie leżałam w łóżku zalana krwią modląc się o koniec. Absurdem w tych sytuacjach zawsze było to, że w momencie, w którym czułam, że odpływam- czułam, że chciałam żyć. Że tak naprawdę wcale nie chcę umierać. Chciałam, aby ktoś mi pomógł, by zwrócił na mnie uwagę, by złapał mnie za rękę i poprowadził przez życie. Byłam hipokrytką, bowiem tak naprawdę nikogo nie chciałam wtedy do swojego życia wpuścić. Nikt tak naprawdę nie wiedział jak się czułam i co przeżywałam. Moja mama ciężko to znosiła, teraz to wiem. Wtedy nie chciałam tego widzieć. Czułam się odrzucona, nierozumiana, niepotrzebna. Otarłam się o śmierć, nie jeden raz. Po latach dziękowałam mojej mamie, że mimo wszystko nie podjęła żadnych radykalnych kroków, że nie oddała mnie na przymusowe leczenie. Gdyby tak się stało, Kuba z pewnością nie spałby teraz obok mnie.
Pamiętam jak czasem w nocy pisałam listy do mojej mamy. Prosiłam ją, właściwie wprost błagałam by mi pomogła. Mówiłam, że nie chcę tak dalej żyć, że nie potrafię, że chcę umrzeć. Wierzyłam wtedy, że moja śmierć zmieni wszystko, że ludziom dookoła mnie będzie łatwiej i lżej. Myślałam, że w spokoju odejdę i nie myślałam o tym, co będzie później. Po prostu chciałam zniknąć, na zawsze. Wtedy nie zdawałam sobie sprawy, jak wiele bólu te listy jej sprawiały, jak bardzo cierpiała i płakała czytając je…
W momencie, w którym byłam w najgorszym momencie swojego życia, kiedy nie panowałam nad sobą- poznałam ojca Kuby. Wtedy myślałam, że spotkałam księcia z bajki… Dopiero po około pół roku okazało się, jak bardzo się myliłam, ale wtedy byłam już w ciąży i nie mogłam cofnąć czasu.

Wiem, że Kuba uratował mnie i moje życie. Do końca życia będę mu za to wdzięczna. Teraz wiem, że naprawdę warto żyć. Warto starać się, warto gonić marzenia. Mam inne podejście, dojrzalsze. Nie myślę już tylko o sobie i swoich potrzebach. Na pierwszym miejscu jest on.
Teraz wiem, że Bóg dla każdego z nas ma jakiś plan. Czasami po prostu jego realizacja jest bardzo dotkliwa i bolesna…

Z perspektywy czasu nie nazywałabym swojego działania głupim. Byłam młoda. Czułam się zagubiona, nie mogłam znaleźć dla siebie miejsca. Wokół mnie nie było nikogo, przed kim mogłabym się wtedy tak naprawdę otworzyć. Chociaż, może ktoś by się i znalazł, ale ja tego nie chciałam. Chciałam zostać sama ze sobą, zadając sobie ból każdego dnia.
Swego czasu obie moje ręce, biodra i żebra pokrywała cała masa blizn. Mniejszych i większych. Początkowo dokładnie pamiętałam sytuację, w której doszło do jej powstania. Dzięki Bogu z czasem blizny zaczęły zanikać i zostało mi już sporo mniej. Wszystkich nie wymarzę, ale dzięki Bogu czas wymazał mój ówczesny ból.

Mam jednak w sobie żal do przeszłości, a właściwie do osób, które mnie wtedy otaczały. Wszyscy widzieli co się dzieje, początkowo nie zareagował nikt. Z czasem nauczyciele przychodzili do mojej mamy, sugerowali lekarzy. Moja mama krzyczała, tata nie mówił nic. Znajomi albo się śmiali, albo mieli to w dupie. Nikt jednak nie zapytał mnie wtedy, dlaczego to robię i czy może mi jakoś pomóc. NIKT.
Teraz jednak dziękuję im za to. Nie byłoby mnie tu teraz. Nie miałabym Kuby. Wszystko byłoby inne.

Teraz jestem prawie szczęśliwą kobietą i matką. Piszę prawie, ponieważ każdy z nas ma swoje małe i duże, ciche marzenia, o których nie mówi zupełnie nikomu. Przeszłość miałam burzliwą, ale to dzięki niej jestem teraz taka, jaka jestem. Silna, świadoma, odpowiedzialna. Gotowa jestem walczyć o to, co kocham i co jest dla mnie ważne. Wiem, że nigdy nikomu, nawet w najmniejszym stopniu nie pozwolę skrzywdzić Kuby. NIGDY, choćbym miała mieć przeciwko sobie cały świat.

Nie wstydzę się tego. Nie piszę o tym, by wzbudzić  sensację. Nie to mam na celu. Wiem, że wiele osób boryka, bądź borykało się z podobnym problemem nigdzie nie znajdując rozwiązania i wsparcia. Takie osoby są także wokół Was, choć z pozoru wydają się najszczęśliwszymi istotami na ziemi. Wiecznie zadowoleni, uprzejmi, z uśmiechem doklejonym do twarzy. Ci ludzie chowają smutek głęboko w sobie nie dzieląc się z nikim swoimi problemami. Albo nie chcą, albo nie potrafią, czasem jedno i drugie.
Ja na szczęście problem mam już za sobą i wiem, że sytuacja już się nie powtórzy. W ciągu ostatnich dwóch lat wydarzyło się tyle, że dawno powinnam już wąchać kwiatki od spodu. A jednak jestem. Żyję i mam się dobrze.

Wszystkie przykre doświadczenia uczą nas w życiu czegoś nowego. Bardzo nas wzmacniają. Prawdę mówiąc nie żałuję ani żadnej próby samobójczej, ani żadnego centymetra pociętego ciała. Dlaczego? Z perspektywy czasu wiem, że gdyby moje życie wtedy wyglądało inaczej, z pewnością na świecie nie byłoby teraz Kuby. Znajdowałabym się w innym miejscu, może już w ogóle by mnie nie było. Cała ta przeszłość była dla mnie ogromną lekcją życia, z której wyciągnęłam odpowiednie wnioski i jestem z tego bardzo dumna.

Rozejrzyjcie się wokół siebie. Może wokół Was są ludzie, którzy potrzebują Waszej pomocy? Może to ta wiecznie zamyślona i uśmiechnięta sąsiadka? Może ta wiecznie przybita koleżanka z pracy? A może listonosz, który wręcza Ci listy? Czasem, nawet kiedy jest o włos od tragedii- można jej uniknąć.

W życiu niewolno nikogo skreślać ze względu na jego przeszłość. Liczy się, to co jest teraz.

Do napisania tego postu zmusiła mnie zaistniała dziś sytuacja. Młody chłopak, niewiele starszy ode mnie. Trzecie piętro ratusza, kilkadziesiąt metrów od mojego domu…