Jak trwoga, to do Boga.

Żyjemy w pośpiechu, kroczymy własnymi ścieżkami. Rzadko oglądamy się na innych, staramy się, aby to nam i naszym najbliższym było wygodnie. Chcielibyśmy mieć wszystkiego jak najwięcej. Staramy się otaczać jak najpiękniejszymi rzeczami, czasem dążymy do celu po trupach. Takie są realia. Taka jest większość z nas, nie da się tego ukryć. Robimy złe rzeczy, z premedytacją. Mówimy źle o innych,  życząc im tego, co najgorsze. I wszystko jest w porządku do momentu, w którym nie pali nam się grunt pod nogami.

W sytuacji, w której jest nam źle, grozi nam jakieś niebezpieczeństwo- przypominamy sobie, że przecież na górze jest ktoś, do kogo możemy się pomodlić o to, by było lepiej. Na co dzień nie modlimy się, nie odwiedzamy kościoła. Nie mamy czasu, nie mamy ochoty, lub po prostu nam się nie chce.

Gdy byłam mała śpiewałam w chórku kościelnym. Na własnej Komunii śpiewałam psalm. Kiedyś, to było coś. Ogromne wyróżnienie. Pamiętam, jacy dumni byli moi rodzice. Co tydzień biegałam na Mszę, co sobotę na próbę. Śpiewałam też w domu, przy każdej okazji. W szafie z zabawkami zrobiłam sobie kiedyś szopkę, własnej roboty. Malutka lalka w łóżeczku okryta chusteczkami higienicznymi, była małym Jezusem. I byłam cholernie dumna z tej szopki. Cieszyło mnie, że mam Boga u  siebie. Miałam zeszyt, w którym spisywałam wszystkie modlitwy. Nieważne, że miałam też książeczkę. Prowadzałam do kościoła za rękę młodszego brata.
Lata mijały, a wraz z nimi odstawałam od kościoła co raz bardziej. Chociaż może nie tyle od kościoła, co odwróciłam się od Boga. Jak burzliwe było moje nastolenie życie już kiedyś pisałam. Nie było w nim Boga. Nie było w nim dla niego miejsca, nie chciałam go znaleźć. Nie widziałam sensu w modlitwie, o uczestnictwie w Mszy już nie wspominając.

Jak dziś pamiętam dzień poprzedzający zapowiadany koniec świata  w grudniu 2012 roku. Nie wierzyłam w to, ale gdzieś podświadomie bardzo bałam się tego dnia. Okropnie się bałam. Zasypiałam tuląc Kubę i modląc się o to, by nie wydarzyło się nic złego. Wstałam jeszcze przed świtem i rano biegłam z Magdą i jej siotrą na poranną Mszę. Modliłam się, by koniec nie nadszedł. I nie nadszedł, choć wiem, że to tak naprawdę nie była zasługa mojej modlitwy, a braku końca świata nie uważam za cud. On i tak nadejdzie, nie dziś, nie jutro, ale nadejdzie. Nikt nie zna daty.
Od tamtego dnia zaczęłam regularnie chodzić do kościoła. Chodziłam na Msze, do spowiedzi, do Komunii. Wstawałam przed siódmą rano, kiedy Kuba jeszcze słodko spał i pędziłam na ósmą do kościoła. Nieważne, że śnieg, nieważne, że mróz. Z perspektywy czasu widzę, że właśnie wtedy moje życie było pod jakimś kątem lepsze. Że czułam się bardziej szczęśliwa, w sferze duchowej. Wypełniał mnie jakiś wewnętrzny spokój, mimo tego, że tak naprawdę nie było różowo. Ale co z tego, skoro jeszcze przed wakacjami skusił mnie ten stwór z rogami i ogonem i przestałam chodzić do kościoła?

Ostatni raz w kościele byłam razem z Kubą w pierwszy dzień Świąt Bożego Narodzenia. Od tamtej pory nie przekroczyłam kościelnych drzwi. Sama nie wiem dlaczego. Chociaż wiem, tylko wstyd się przyznać. Za wszystkim stoi moje lenistwo, nic więcej. Modlę się codziennie, przed snem. Zdarza mi się w myślach prowadzić monologi do Boga w ciągu dnia. Gdzieś wewnętrznie znów uznałam, że chodzenie do kościoła nie jest mi do szczęścia potrzebne, że Bóg jest wszędzie.

Pisząc ten post nie mam na celu prowokacji w temacie samego kościoła. Każdy ma na jego temat własne zdanie i niech tak zostanie. Uważam jednak, że do kościoła nie chodzi się dla księży, tylko dla Boga. I nad tym się zastanawiam. Co znów musi mi grozić, bym odwiedziła w nim Boga? Bym znalazła godzinę czasu w ciągu całego tygodnia, by pójść do kościoła? Robię sobie wymówki, a to, że nie mam z kim Kuby zostawić, bo rodzice w pracy, a przecież nie będę wstała o szóstej rano, by zdążyć na poranną Mszę. A przecież z Kubą to taka za przeproszeniem do dupy robota, bo w kościele nie jest grzeczny i właściwie nic nie mam z tej Mszy. A to za zimno, a to boli głowa, a to ubrać się nie ma w co. Wymówek jest mnóstwo, a prawdziwą jest tylko jedna- moje lenistwo.

Ktoś może powiedzieć, że Boga nie ma. Dobrze, nie wszyscy muszą wierzyć, mamy wolną wolę i nie zamierzam nikogo nakłaniać do wiary. Ktoś inny może powiedzieć, że Bóg jest zły, bo pozwala na panowanie zła na świecie. A czy to zło nie jest wyłącznie naszą zasługą? Naszą- ludzi? Mamy wolną wolę, wolność umysłu i jeśli ktoś postanowi zostać gwałcicielem, to Bóg nie jest w stani odwieźć go od tego pomysłu, dopóki dana osoba sama tego nie zechce. Owszem, Bóg nas doświadcza. Czasami bardzo boleśnie. Czasami tak okrutnie, że sama nie rozumiem, co zrobiłam źle, że spotyka mnie taka kara. Ale czy te wszystkie złe doświadczenia, powinniśmy odbierać jako karę? Może Bóg chce dać nam jakąś lekcję? Może chce, abyśmy stanęli na chwilę i zastanowili się, czy idziemy dobrą drogą? Może chce otworzyć nam oczy i pokazać, gdzie tak naprawdę w danym momencie się znajdujemy? Może chce dać nam ostatnią szansę na zawrócenie ze złego toru?

Co sobotę mówię sobie, że pójdę do kościoła, że sie zmobilizuję, pójdę i koniec kropka. Mówię sobie, że nic mi w tym nie przeszkodzi. Obiecuję to sobie, obiecuję to Bogu. Oszukuję nas oboje. Wiem, że robię źle, wiem, że czas to zmienić. Wiem, że za chwilę mogę znaleźć się w takiej sytuacji, że Bóg nie zechce mi już pomóc. Jemu też może się wtedy nie chcieć.