Czy to prawda, że trzyletnie dziecko nie lubi się już przytulać?

Mówili mi kiedyś: “Przytulaj i ściskaj póki możesz, trzyletnie dziecko nie ma już ochoty na przytulanie i buziaki“.

Pamiętam, jakby to było wczoraj. Kuba jako kilkumiesięczny maluch uwielbiał spędzać czas wtulony we mnie, więc korzystałam z tego jak tylko mogłam. Z racji tego, że Kuba wychowywał się bez ojca biologicznego (dobra, nazywajmy rzeczy po imieniu – dawcy), łączyła mnie z nim bardzo silna relacja – co zresztą nie zmieniło się do dziś. I do dziś pamiętam jak wszyscy dookoła mówili mi, że mam korzystać ile wlezie. Sugerowali, że trzyletnie, a nawet już dwuletnie dziecko nie jest takie skoro do przytulania, jak niemowlę. Mówili mi, że te chwile miną bezpowrotnie.

I tak mi wmawiali, że zaczęłam w to wierzyć. Uwierzyłam w to, że już za chwilę moje dziecko nie będzie chciało się przytulać, a później o całej sprawie zapomniałam. Przypomniałam sobie o tym kilka dni temu, kiedy Kuba po raz kolejny podczas zasypiania powiedział, że chce trzymać moją rękę i choć tego wieczoru byłam na niego bardzo zła, uśmiechnęłam się jak nigdy.

To nieprawda, że trzyletnie dzieci nie chcą się już przytulać. Nieprawda, że nie przychodzą, nie łapią za rękę, nie dają buziaków. A przynajmniej nieprawdą jest to w przypadku Kuby. Chyba nie ma dnia, w którym Kuba by się nie przytulał, nie ściskał, nie dawał mi buziaków i nie trzymał mojej ręki. Codziennie robi to tyle razy, że naprawdę nie jestem w stanie tego zliczyć. I bardzo mnie to cieszy.

Zastanawiam się ilu jeszcze młodym mamom ludzie wciskają takie bzdury i jak wiele młodych matek wierząc w nie, zamiast cieszyć się z coraz większej samodzielności swoich dzieci – ubolewa nad przemijaniem czasu i boi się, że za chwilę jej ukochanie dziecko przestanie ją kochać.

Ja też byłam taką mamą. Też uwierzyłam w powtarzane przez otoczenie kłamstwa. Też się bałam.

Zmądrzałam.